Laat jij je in een denderende trein zitten?

Ik had haar de afgelopen 10 jaar niet gezien.
Mijn nicht.
Soms lopen de dingen zo.
Als gevolg van een hersenbloeding zit zij al jaren in een verzorgingshuis.
Ik bracht haar, met mijn ouders, een bezoekje.
Je hart breekt, als je daar rondloopt.
Als je met alles geholpen moet worden.
Die afhankelijkheid.
Dat bezoek op 1 hand te tellen is.
Als alle dagen hetzelfde lijken.
Dan voel ik me zo dankbaar.
Dat, als je gezond bent, je zelf keuzes kunt maken.
Welke betekenis je aan het leven geeft.
Met wie en wanneer je wil werken.
En zelf kunt bepalen wat je met je vrije tijd doet.

En toch spreek ik dagelijks mensen die in een denderende trein zitten.
Als je ze vraagt: “Hoe gaat het?”, dan is het antwoord: “Druk”.
Het leven overkomt ze.
Gevangen in ‘dingen moeten’.
Overtuigingen die destructief zijn.
Ik gun je de regie over je (werk)leven.
Juist omdat het kan.

Persoonlijk leiderschap is het vermogen om jezelf te leiden.
En richting te geven in je werk en privé.
Dat vraagt om zelfreflectie en evaluatie. Is dat waarvan ik dacht dat goed was, nog steeds het goede?

Dat gaat over je bewust zijn van je emoties en triggers.
Dat je jezelf de vraag kunt stellen: “Wat maakt dat dit mij zo raakt?”, “Wat zegt dat over mij?”

Wees je ervan bewust dat de buitenwereld die je gecreëerd hebt, een reflectie is van jouw binnenwereld.

Dankbaar dat ik hierover kan nadenken en hierin elke dag weer mag leren.