Waarom die eerste keer zo bijzonder was…
Ongeneeslijk ziek
Bij Frank werd de ongeneeslijke ziekte MS geconstateerd. Van een sportieve 1,90 m lange vent, veranderde hij in een man die 24 uur per dag zorg nodig heeft.
Eerst een stok om mee te lopen, toen ter ondersteuning een rollator, een elektrisch karretje en ten slotte een rolstoel met hoofdbediening. Frank is inmiddels 46 jaar, en dag in dag uit afhankelijk van andere mensen. Hij kan niet zelfstandig eten, wassen, zijn bed inkruipen, de deur open doen, de post sorteren… Frank kan zijn armen en benen niet meer bewegen. Met zijn hoofd bedient hij zijn rolstoel, de deur, de telefoon, zijn tablet en ga zo maar door.
Maar Frank is helemaal niet zielig. Hij geniet van het leven. Zijn hoofd functioneert super goed. Hij kan observeren, praten, debatteren, vragen stellen en dromen uit laten komen…
Hoe het begon
Afgelopen oktober had ik een gesprek met Frank. Ik ben een van zijn 10 kookvriendinnen. Ooit ontstaan omdat Frank houdt van lekker eten, goede gesprekken en leuke vrouwen 
. En Frank gaat recht op zijn doel af. Dus hij krijgt lekker eten en voert goede gesprekken met leuke vrouwen.
Sinds kort bezoekt hij regelmatig een kerk. De voorganger had een belangrijke vraag voor Frank. Een vraag die nog lang resoneerde. Waarom ben je hier eigenlijk? Frank had er lang over na kunnen denken. En daar ging het die avond over. Over de bijdrage die hij zou kunnen leveren aan anderen. Misschien wel aan jonge mensen. Door ze te inspireren, moed en lef te geven. En over dromen waarmaken… Voordat het te laat is. Frank weet daar alles van.
Hij sprak die avond eigenlijk een wens uit. En dat ken ik… als hij een wens uitspreekt, dan doet hij er alles aan om die wens ook in vervulling te laten gaan. Belemmerende gedachten komen in zijn woordenboek niet voor. Zijn leven heeft zoveel hobbels gekend! En elke keer lukt het hem om de situatie van de positieve kant te benaderen. Elke keer lukt het hem om een bruikbaar alternatief te vinden. Elke keer lukt het hem om de positieve kant ervan te zien. Elke keer…
Een kans…
In december kreeg ik een aanvraag binnen om een workshop te verzorgen voor een groep van 25 jongeren (tussen de 18 en 28 jaar). Iets met een boodschap, over persoonlijke ontwikkeling. Maar verder zelf in te vullen. En zo begon het idee om die workshop samen met Frank in te vullen. Hij was meteen enthousiast. We hebben samen plannen gemaakt. Onze rollen besproken en gedagdroomd hoe het zou zijn. Er zou versterking nodig zijn. Praten kost hem soms moeite.
Ons doel was helemaal niet om zijn handicap centraal te laten staan. Maar wel de bijzondere manier waarop hij ermee omgaat. Elk mens heeft zijn eigen verhaal. En zijn of haar belemmeringen en angsten. Maar de boodschap is: er is zoveel mogelijk, als je maar wil.
Het thema die ochtend was: Dromen, Durven, Doen.
Over grote en kleine dromen, over kernwaarden en over het elkaar helpen om die dromen uit te laten komen.
De grote dag
Voor Frank zou het de eerste keer worden. De eerste keer dat hij, na 20 jaar, weer een betaalde klus zou doen.
En het was aangrijpend…
Het was zo mooi.
Soms muisstil…
De jongeren waren onder de indruk van zijn verhaal. Van zijn doorzettingsvermogen en van zijn positiviteit.
De impact op de jongeren die middag is onbeschrijfelijk. De verhalen waren open, eerlijk en liefdevol. Ik ben er ook van overtuigd dat er nog lang over na gesproken is.
Ik zie Frank nog zitten in de invalide bus. Een grijns van oor tot oor. Wat een waardevolle ervaring.
Het was de eerste keer… Maar zeker niet de laatste.
